Wednesday, May 24, 2006

Marcelino vei por pan II

Iva Marceino a buscar el pan, caminando por a acera, mirando pral tarrén, como sempre fía, condo se topa c´un euro, que daquén devera perder.

-Mícagondiola, xa teño pra uos vasios - y frotaba as maus, encolléndose inda más de lo que xa andaba normalmente.

E que a súa muller sempre lle daba xusto lo del pan, porque xa lo conocía, y aquel euro era a salvación pra marcelino. Pero condo foi a pañarlo del tarrén deuse conta de que o muito pesaba aquél euro ou taba apegao a a tapa de rexistro del saneamiento sobre a que taba pousada. El caso e que Marcelino dígobos eu que c´oa gana que tía de un vasín tirou d´aquel euro con forza como pra ganarlle al tiro de corda a un peteiro de fornidos homes abezaos, pero aquella monera seguía hipertérrita pousada sobre a tapa de rexistro.

-¡¡¡¡Cago´n la puta virgen maría, mecago´n diogino bintito y a puta madre que lo pariu !!! -berrou Marcelino. Deu verdadeiro pánico el vello berrando aquella cousa, a verdá sea dita - Pos a ver como fago eu pra coller el puto euro d´os collois ¡Me cago en Diooos! Eu sin os mios vasíos nun quedo.

Marcelino empezou entonces a cabilar, cousa que solo fai en casos de profunda necesidá, a ver como podía fer pra amañar de marchar co´aquella moneda:

-Si tuvera aquí meu primo el que trabaya en Ensidesa, me cago´n Dios, agarrábamos un soplete d´os que dice que tein allí na fábrica y arráncábamos el puto euro d´ei nun minuto, pero eu solo a ver como coño fago, ¡cagon la virgennn! Eu ferramenta nun teño... Bo, vou por el pan y vou a deixarme de ostias, si nun podo ir tomar esos vasíos que lle vou a fer, eche así a vida.

Pero Marcelino nun pudo durmir aquella noite, pensando nos vasíos que podía ir tomar si conseguise arrancar el euro da tapa de saneamiento. As cuatro da mañá nun pudo más, ergueuse da cama, sin despertar a súa muyer, puxo el pantalón y ua chaqueta por riba del pixama y alló foi, a buscar a tapa con todo. Baxou as escaleiras, foi por un ferragancho que había tirao n´el cabanón, que sabe Dios de unde salira, y alló foi a por a tapa dichosa. Pra llevalla pa casa inda lle costou, pesábache abondo, pero eran más as ganas de vino que cualquer sufrimento que el esforzo físico lle pudera causar. Al chegar a casa escondeula nel cabanón, detrás de uos sacos de piñas, y volveu pra a cama.

Al día seguinte por a mañá despertou sobresaltado muito antes que de costumbre, a´s dez ou por ei, habíache un grán alboroto:
-¡¡Me cago´n Dios, ¿pos que pasa por ei embaxo oh?!!
-¡Ahi Marcelino, - respondeu a sua muyer - que pasou ua desgracia muy grande, Marcelino!
-Pos ¿que foi oh? - Marcelino preocupouse al oir as palabras da sua muyer.
- ¡Ahi que acaba de avisarme Maricarmen a de a farmacia!
-Pero ¿que foi lo que pasou oh?
-¡Ahi mia madre querida, que la toparon atrancada ei na acera, que taba a tapa da alcantarilla quitada, que la llevaban na ambulancia pral ambulatorio, que cre que llevaba a probe duas horas allí metida, que se erguera cedo que tía que ir a a consulta de Don Celedonio! ¡Xa lle dixera eu que me eguía eu tamén, que a ver si lle iva a pasar cualquera cousa por ei de noite y mira, así che foi! ¡Ahi mia madre querida!
-¡¡¡¡Que se joda mecagondios!!!! ¡¡¡¡Ja ja ja ja ja, mira a quen lle foi a tocar!!!! ¡¡¡¡ A ver si d´esta apanda un pouco y se volve menos ruia!!!! ¡¡¡¡ Inda lle vendrá ben ua temporadía fora da casa, a ver si descansa ella de nosoutros y nosoutros d´ella, mecagondios!!!! ¡¡¡¡Jua jua jua jua!!!!

Friday, May 19, 2006

Marcelino vei por pan I

Marcelino foi a por el pan, y mentras caminaba por a acera iva silvando ua melodía cualquera. Llevaba a cabeza gacha, miraba pra´l suelo y casi nun vía lo que tía de frente. Por eso tropezou, menudo susto llevou, con un tremendo homón de tres metros d´alto, a sensación foi como si chocase c´un penedo das mismas dimensiois que´l paisano. Y al paisano nun lle prestou miga. Tán pouco lle prestou que lo colleu por el pescozo y lo hergueu nel aire.
Al tremendo homón lo que si que lle prestaba eran as caras que poñía Marelino al tarse afogando, así que quedouse mirando pra el , mentras allí lo tía mangao. Hasta que chegou un guardia, el del pueblo, nun che había más. Este picoulle al tremendo homón con a porra por detrás y este xirou a cabeza instantáneamente, como si tuvera un resorte nel pescozo. Quedouse mirando pral guardia con a misma cara de chiste que poñía al mirar pra as caras que poñía Marcelino. Al guardia deulle a risa, contagioulla al tremendo homón y allí los vés a os dous ecarallándose, mentras Marcelino se afogaba, xa tía a cara morada y empezaba a poñérselle casi verde por algún llao. Daba verdadeiro noxo vello. Intentaba berrar pero tampouco podía.
El guardia intentaba explicarlle al tremendo homón:
-¡Solta a Marcelino ooh, que se ta afogando!
Pero el contestáballe:
-¡Non que me presta!- y seguíase rindo. Al guardia esto fíalle ua gracia espantosa, por lo que tamén seguía ríndose, y así tuveron durante un gran pedazo.
Entonces apareceu en escena el señor alcalde, que vía de firmar un convenio con nun sei que conseyería de nun sei unde, foran comer a un restaurante de lo más modesto, porque pagaban as arcas públicas y el señor era decente. Y vía repanchingao por a acera rememorando a comida y a conversación con as personalidades co´as que tuvera falando y tal, enfrascado el nel asunto, condo se topa de frente co´el percal.
-Pero hombre, si está aquí el señor guardia de este pueblo nuestro. Poniendo un poco de orden supongo.
-Jua, jua, si señor alcalde, aquí nos encontramos jua, jua, jua.
-¿Que le hace tanta gracia?
-Se que es cruel pero no puedo parar de reirme, ¿no ve la cara que pone Marcelino cuando lo ahogan? jua, jua, jua.
-Pues si que es simpático si, ¡pero no me diga señor guardia que una persona cabal como usted no es capaz de controlarse un poco, hombre, y poner a este tarugo a disposición de las Fuerzas y cuerpos de seguridad del Estado, por fabor!
-Pues va a ser que no señor alcalde, se lo digo con todo el respeto del mundo, pero no puedo, jua, jua, jua.
-¡Hombre, no me toque los cojones señor guardia! Ahí le dejo, arrégleselas como pueda que tiene que venir conmigo hasta el ayuntamiento, ¡venga, venga!
De repente el tremendo homón parou de rirse:
-¡Mecagondios guardia de merda, como me toques mátote!
Al guardia tamén se lle quitaron as ganas de rirse:
-¡Atrévete grandullón de los cojones, a que vas p´al cuartel!
-¡A que nun podes comigo!
-¡A que podo mecagondios!
Y deulle ua patada nos güevos que lo deixou picha parriba.
Marcelino por fín quedou liverado, mansuñando el pescozo, que pensaba que xa nun lo tía y tosendo que casi nun podía respirar, agradeceulle al guardia lo que fixera por el:
-¡Mil gracias señor guardia, Dios llo pague!
-Un placer, Marcelino, un placer. A mandar. Vou pra´l Ayuntamiento que me mata el señor alcalde.
Y esta e a historia de condo Marcelino foi buscar el pan.

Friday, May 12, 2006

La danza del oso

Danza, gran oso
por las laderas de verde foresta
rasgando el velo de la niebla
en las plomizas mañanas.
Escapa en cada paso más lejos
del tunel cegado
al que miedosos cazadores te empujan.
Esquiva el destino
tallado en el principio de los siglos
en el tronco milenario
de un roble perdido
en el interior de los bosques.
Arremete contra el devenir manufacturado
en el que se sumen tus hijos.
No dejes que sea una mano
la que describa la orden de tu muerte.

Escóndete, grán oso.
Que no llegue el día
en que te distinga temeroso
entre los matorrales escondido
tras asomarme a un frondoso valle
desde el acantilado
que marca el final de los días.
Porque será ese el último de ellos.
porque no habrá más vida
que la que desde tu torso fluya.
Que no sean mis ojos los traidores
que te descubran agazapado, escondido,
huido, encontrado.

Maldito sea el hijo de tu sangre
que encuentre una de tus huellas
porque habrá encontrado la muerte con ella.
Funesto será el final de la senda
que sube a la cima del pico,
que se deja engullir
por la gran inmensidad de las brumas blancas.
Cuando sople el viento del oreste
y tras levantar el gran velo lechoso
te descubra, gran oso
erguido y olisqueando la defunción inminente.
Con los últimos colores del día a tu espalda,
con el cielo ensangrentado de tu sangre,
homenajeando la estirpe que contigo se pierde.

Monday, May 08, 2006

Agua turbia

Condo daquén e xoven, a súa personalidá e turbia como ua poceira por a que acaba de pasar ua manada de caballos. Pra que a personalidá se distinga diáfanamente ten que repousar hasta que a terra diluida decante nel fondo, y eso e cuestión de tempo. Por más que se quira nun hay forma posible, nin técnica nin humanamente, de acelerar ese proceso, que ten que ser lento por necesidá. Lo único que che hay que procurar e que os caballos se manteñan llonxanos, y os quad tamén.
Pero como neste Mundo tollo todo che ten que ir, condo eu era neno decíase a cen por hora, ahora vas a cen y pítanche. Lo millor e coller un carreiro de monte y ir al tou ritmo, tardarás más pero pode que mereza el camín bastante más a pena. Indo por un carreiro decántase más tranquilamente, sin nervios, sin estreses. As partículas de porquería quedan nel fondo ben amontuadías, fain bon sedimento. Entonces, pra que el agua límpia se volva a revolber fai falta outra manada de caballos, si el sedimento ta repousao de cualquera maneira mesmo si fai un pouco de vento oscurecese el agua axina.
Os carreiros de monte llougo che tan todos comidos por os artos, xura diez se non. Nun contribullen al producto interior bruto de ningún llao. Porque os carreiros de monte por os que pasían os que vein un fin de semana a ua casa de turismo rural desde el Madrí, M40 p´alante, nun me valen. Os de Madrí tamen teran carreiros de monte, pero igual e un callejon de Malasaña ou de Vallecas, cada un ten el carreiro de monte nun llugar, según seña, según nacera...
Pos a lo que iva, despós de ter a personalidá ben repousada e condo se pode tomar el camín que a cada un lle interese na vida. Nun lle hay que fer caso al que che anda metendo prisa por detrás, así nun se fain as cousas ben feitas. Condo somos xóvenes nun nos damos cuentas de esto y queremos fer cousas y cousas, y a lo miyor lo que temos e que nun fer nada, y esperar, que todo chega, sentadíos si pode ser, que e miyor. Así podemos arruinar a nosa vida xa de partida, poñendo el intermitente mal posto hacia un pólígono industrial chen de naves de empresas multinacionais que buscan encarnizadamente el exprimir os territorios hasta deixarlos valdíos material y moralmente. Entonces axina nos quedaría a poceira seca y el sedimento surcado por grietas irreparables.

Tuesday, May 02, 2006

"Proyecto hombre" pra el home (refundición de "El home e un lloubo pra´l home", de Hobbes)

A nosa época pasará a historia como ua solemne tollura na que lo deixamos todo feito un cristo. Esperemos que as futuras xeneracióis teñan a posibilidá de escarallarse de risa contando as anézdotas que escuitaron dos seus bolos, de condo estos eran mozos, ou sexa, de nosoutros os xóvenes de agora. Esperemos que todo sexa nada más que un recordo llonxano de un tempo nel que nun andávamos mas que a fer trasnadas por ei y a nun mirar nada.
Talamos el Amazonas, collemos un tremendo berbiquí y fémoslle un furaco a a capa de ozono que manda carallo, enchémoslo todo de eucaliptos, fumamos y bebemos como posesos, compramos y compramos roupa en Zara, sabendo que la fain miles de nenos exclavizaos nuas condiciois totalmente infrahumanas, etc, etc, etc. Folga seguir fendo ua lista das burradas que cometemos xa que de todos e sabida.
Acercase na costa del Occidente d´Asturias un periodo revolucionario nel que a población aumentará de ua forma brutal, nel que se vei a construir muito más seguramente de todo lo que se construiu antes nesta zona, a causa e a autopista. Temos ua gran responsabilidá hitórica nas nosas maus. N´ellas mismas ta el que se fagan as cousas con sentido ¡Que gusto daría ver a nosa terra próspera, pero sin renunciar a a sua naturaleza, a a sua autenticidá! Temos como referente a mina de Salave, que al final botouse p´atrás, esperemos que a cousa sea definitiva, porque condo che hay xente tan poderosa detrás de uos beneficios tan tremendamente desorbitaos como os que darían a explotación de esta mina a suerte ta botada, tarde ou temprano acabarase fendo el tremendo furacón ese. A lo millor lles e util el berbiquí de furaquear a capa de ozono y acaban antes, y marchan y nos deixan en paz, pero jodidos.
¿Acabaremos con todo antes de recobrar a cordura, ou acabará a humanidá moribunda tirada núa esquina del barrio de chabolas unde nos venden a merda de droga que esnifamos? Porque a nosa actitud nun e de xente sana, somos drogadictos de algún tipo de sustancia que nun sei de unde chegou, chegaría flotando por el universo p´alante, eu que sei.
A culpa de todo esto e a avaricia d´os poderosos, a mía teoría dos "homes hiena" que ta exposta neste mismo blog, describela someramente. Esos son os camellos interestelares.