Wednesday, May 24, 2006

Marcelino vei por pan II

Iva Marceino a buscar el pan, caminando por a acera, mirando pral tarrén, como sempre fía, condo se topa c´un euro, que daquén devera perder.

-Mícagondiola, xa teño pra uos vasios - y frotaba as maus, encolléndose inda más de lo que xa andaba normalmente.

E que a súa muller sempre lle daba xusto lo del pan, porque xa lo conocía, y aquel euro era a salvación pra marcelino. Pero condo foi a pañarlo del tarrén deuse conta de que o muito pesaba aquél euro ou taba apegao a a tapa de rexistro del saneamiento sobre a que taba pousada. El caso e que Marcelino dígobos eu que c´oa gana que tía de un vasín tirou d´aquel euro con forza como pra ganarlle al tiro de corda a un peteiro de fornidos homes abezaos, pero aquella monera seguía hipertérrita pousada sobre a tapa de rexistro.

-¡¡¡¡Cago´n la puta virgen maría, mecago´n diogino bintito y a puta madre que lo pariu !!! -berrou Marcelino. Deu verdadeiro pánico el vello berrando aquella cousa, a verdá sea dita - Pos a ver como fago eu pra coller el puto euro d´os collois ¡Me cago en Diooos! Eu sin os mios vasíos nun quedo.

Marcelino empezou entonces a cabilar, cousa que solo fai en casos de profunda necesidá, a ver como podía fer pra amañar de marchar co´aquella moneda:

-Si tuvera aquí meu primo el que trabaya en Ensidesa, me cago´n Dios, agarrábamos un soplete d´os que dice que tein allí na fábrica y arráncábamos el puto euro d´ei nun minuto, pero eu solo a ver como coño fago, ¡cagon la virgennn! Eu ferramenta nun teño... Bo, vou por el pan y vou a deixarme de ostias, si nun podo ir tomar esos vasíos que lle vou a fer, eche así a vida.

Pero Marcelino nun pudo durmir aquella noite, pensando nos vasíos que podía ir tomar si conseguise arrancar el euro da tapa de saneamiento. As cuatro da mañá nun pudo más, ergueuse da cama, sin despertar a súa muyer, puxo el pantalón y ua chaqueta por riba del pixama y alló foi, a buscar a tapa con todo. Baxou as escaleiras, foi por un ferragancho que había tirao n´el cabanón, que sabe Dios de unde salira, y alló foi a por a tapa dichosa. Pra llevalla pa casa inda lle costou, pesábache abondo, pero eran más as ganas de vino que cualquer sufrimento que el esforzo físico lle pudera causar. Al chegar a casa escondeula nel cabanón, detrás de uos sacos de piñas, y volveu pra a cama.

Al día seguinte por a mañá despertou sobresaltado muito antes que de costumbre, a´s dez ou por ei, habíache un grán alboroto:
-¡¡Me cago´n Dios, ¿pos que pasa por ei embaxo oh?!!
-¡Ahi Marcelino, - respondeu a sua muyer - que pasou ua desgracia muy grande, Marcelino!
-Pos ¿que foi oh? - Marcelino preocupouse al oir as palabras da sua muyer.
- ¡Ahi que acaba de avisarme Maricarmen a de a farmacia!
-Pero ¿que foi lo que pasou oh?
-¡Ahi mia madre querida, que la toparon atrancada ei na acera, que taba a tapa da alcantarilla quitada, que la llevaban na ambulancia pral ambulatorio, que cre que llevaba a probe duas horas allí metida, que se erguera cedo que tía que ir a a consulta de Don Celedonio! ¡Xa lle dixera eu que me eguía eu tamén, que a ver si lle iva a pasar cualquera cousa por ei de noite y mira, así che foi! ¡Ahi mia madre querida!
-¡¡¡¡Que se joda mecagondios!!!! ¡¡¡¡Ja ja ja ja ja, mira a quen lle foi a tocar!!!! ¡¡¡¡ A ver si d´esta apanda un pouco y se volve menos ruia!!!! ¡¡¡¡ Inda lle vendrá ben ua temporadía fora da casa, a ver si descansa ella de nosoutros y nosoutros d´ella, mecagondios!!!! ¡¡¡¡Jua jua jua jua!!!!

No comments: